Ειρήνη Μπιτσόλα

Η Ειρήνη Μπιτσόλα ήταν μέσα σε ένα τρόλεϊ, όταν αποφάσισε, πως ήταν αυτό που είχε ονειρευτεί να μοιραστεί με τα παιδιά και πως έτσι θα έπρεπε να ονομάσει το σχολείο της αφού συμπύκνωνε όλη τη φιλοσοφία της για την εκπαίδευση. Η χαρά της δε ήταν τόσο μεγάλη, που αναφώνησε ενθουσιασμένη με αποτέλεσμα να την κοιτάξουν όλοι προβληματισμένοι για την αντίδρασή της. Δεν πτοήθηκε, βέβαια. Έκτοτε πιστεύει ακράδαντα, πως η αναβάθμιση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων προκύπτει μόνον από την καθημερινή αξιολόγηση δραστηριοτήτων και αυτοαξιολόγηση της εκπαιδευτικού. Δεν είναι ξεκαθαρισμένο, εάν εκείνη ακολουθεί τις δασκάλες ή εάν οι δασκάλες ακολουθούν εκείνη. Το σίγουρο είναι, πως, όσοι είναι μαζί της θεωρούν την ομάδα το σημαντικότερο όλων μέσα σε ένα σχολείο. Συχνά θα τη δείτε να χορεύει με όλους τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς πιασμένους χέρι χέρι. Σα να μην υπάρχει χρόνος ένα πράγμα. Συχνά, επίσης κάποιος μπορεί να τη χάσει, γιατί χάνεται μέσα στα βιβλία της, αλλά όταν βρει αυτό που θέλει, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει party. Κι επειδή το βρίσκει και συχνά, συχνά είναι και τα party. Κι έτσι οι δράσεις δε σταματούν εύκολα με αυτό τον άνθρωπο. Είναι να μη βρεθείς μπροστά της. Σήμερα συνεχίζει να πιστεύει, ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, όπως τότε μέσα στο τρόλεϊ…

Θεοδωρίδου Έλενα

Η Έλενα Θεοδωρίδου γεννήθηκε κάπου κοντά στην εποχή των λουλουδιών. Ήταν ακόμη 5 ετών, όταν φανταζόταν, πως οι κουρτίνες είναι αυλαία και τα αδέρφια της θεατές. Το μικρόβιο της θεατρικής τέχνης την έκανε μαθήτρια της Ρουγγέρη και το μικρόβιο της εκπαίδευσης φοιτήτρια της Κουτσουβάνου. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της (πριν αρχίσει να τον βλέπει στον καθρέφτη της Χιονάτης), ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Κι έγινε. Και μαζί έγινε και μέσο παρέμβασης στη συμπεριφορά και εξέλιξη των μικρών παιδιών, αυτών των συνηθισμένων ανθρώπων που κάνουν ασυνήθιστα πράγματα. Σήμερα είναι δίπλα τους, τα βοηθά σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους αναπνοή. Το ψευδώνυμό της είναι Άριελ, γιατί έχει ακριβώς τα ίδια κόκκινα μαλλιά με τη γνωστή ηρωίδα. Και μη ρωτήσετε για την ουρά της, γιατί τα παιδιά πιστεύουν πως έχει και απ’ αυτό. Είναι παντού σε όλες τις ζωγραφιές τους κι εκείνη ανταποδίδει με πολλά χαμόγελα και σφιχτές αγκαλίτσες. Κι όταν μιλάμε για αγκαλίτσες, μιλάμε για αυτές που ακουμπούν οι καρδούλες μεταξύ τους. Τέτοιες αγκαλίτσες.

Καπότη Δημήτρα

Η Δήμητρα θα ‘πρεπε να κατοικεί μέσα σε μία καρδούλα ή θα ‘πρεπε να τη λένε καρδούλα. Την αγαπάς με το που τη βλέπεις. Με το που την ακούς την παίρνεις αγκαλιά. Η φύση για παράδειγμα την παίρνει αγκαλιά, γιατί κάνει τα πάντα για να την προστατέψει. Τα παιδιά βρίσκονται συνέχεια στην αγκαλιά της, γιατί τους δίνει πάντα την καρδιά της. Κάποιες φορές την ψάχνεις ανάμεσά τους και δεν καταλαβαίνεις αν είναι παιδί ή δασκάλα. Άσε που έχει και δεύτερο όνομα. Τη λένε και κυρία εκπληξούλα! Αν μπορούσα να τη σχεδιάσω, θα έφτιαχνα ένα τεράστιο … αφτί πάνω στα σύννεφα: είναι εκεί για να σε ακούσει, να σε βοηθήσει, να σε στηρίξει, να σε σηκώσει, όταν χρειαστεί, να σε βάλει στις φτερούγες της και να σε βοηθήσει να πέσεις στα μαλακά. Είναι εκεί για να σου μάθει τη ζωή μέσα από το παιχνίδι χωρίς ποτέ να θεωρεί ότι η ζωή είναι παιχνίδι. Ηλεκτρονικά βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Μην προσπαθήσετε να το βρείτε. Θα χαθείτε κι εσείς μαζί της.

Χαντοπούλου Ελευθερία

Τα μάτια της είναι απλά υπέροχα. Σε κοιτά και χάνεσαι.
Η φωνή της είναι πιο παιδική από παιδιού. Σου μιλά και ταξιδεύεις. Για την ακρίβεια δεν έχεις και πολλά περιθώρια: θα ταξιδέψεις όπως και να ‘χει. Όταν βρίσκεσαι δίπλα της θα μάθεις τα πάντα βιωματικά. Σχεδιάζει το μάθημά της μαζί με τα παιδιά. Οι μαθητές της ξεδιπλώνουν τον μοναδικό τους χαρακτήρα μέσω της συνεργατικής μάθησης που εκείνη πρεσβεύει. Για συντροφιά έχει κάτι μικρά πλάσματα που παίρνουν ζωή χάρη σ’ εκείνη! Οι κούκλες της! Εκείνη τις φτιάχνει, εκείνη τις εξελίσσει, τα παιδιά τις ζωντανεύουν, οι άλλες δασκάλες απλά τη χαζεύουν. Λατρεύει το βουνό. Στην κυριολεξία μένει στους πρόποδες ενός βουνού. Το ‘’ βουνό ‘’ του Μάλαμα μάλλον γράφτηκε για εκείνην.

Κώνστα Πέλλυ

Η Πέλλυ είναι νησιώτισα. Γι’ αυτό και το πέλαγος στο όνομά της. Έλα, όμως που και ο εκπαιδευτικός της χαρακτήρας έχει έναν θαλασσινό αέρα. Αέρα ανανέωσης, αναγέννησης και ελευθερίας. Χορεύει με τους μαθητές της και παίζει ασταμάτητα. Γίνεται ένα με την ομάδα της, τα παιδιά το αισθάνονται και το εκδηλώνουν κάθε στιγμή. Την αγαπούν και την αγκαλιάζουν. Τα αγαπά και τα αγκαλιάζει και η μέρα κυλά σαν το θαλασσινό νερό του πελάγους. Είναι ήρεμη και ατάραχη και αυτή την αύρα δημιουργεί μέσα στην τάξη της. Τα παιδάκια- μαθητάκια της είναι χαρούμενα μέσα στην αγκαλιά της που χώρο έχει μόνο για κείνα. Παίζουν και γελούν κι όλη μέρα τραγουδούν. Γιατί η μάθηση έρχεται μόνο έτσι. Μέσα από τη συναισθηματική ασφάλεια που εξασφαλίζει η νηπιαγωγός.

Τακτικού Μαίρη

Είναι τακτική; Ναι. Σε εκνευριστικό βαθμό. Αναρωτιέσαι: είναι πάντα έτσι; Μόνο όταν τραγουδά μαζί με όλα τα παιδιά στην παρεούλα ή μόνη της την ώρα της χαλάρωσης δε νοιάζεται για την τάξη των … πραγμάτων. Με οδηγό τη φαντασία των παιδιών πετά σε χώρες φανταστικές. Το δύσκολο είναι να την πείσεις να επιστρέψει. Όταν επιστρέφει, προσγειώνεται πάντα στην αυλή του σχολείου. Δεν μπαίνει μέσα. Την περίοδο του mini χιονιά που έπληξε την Αττική, έκανε τηλεκπαίδευση μαζί με τις χιονονιφάδες. Παρατηρεί τον τρόπο που κάθε παιδί επιλέγει καθημερινά να επιλύσει προβλήματα και να αναλύσει προβληματισμούς χρησιμοποιώντας όλα τα δεδομένα υπέρ των παιδιών χωρίς εξαιρέσεις. Οι προσπάθειες όλων των παιδιών είναι αξιέπαινες, η κάθε μια χωριστά και όλες μαζί αγκαλίτσα. Διαφοροποιημένη μάθηση λέγεται αυτό και η ίδια την υπηρετεί.

Γαρδέλης Νίκος

Ο Νίκος Γαρδέλης οδηγεί τα παιδιά καθημερινά στο ‘’σωστό δρόμο’’. Μάλλον γεννήθηκε με ένα τιμόνι αγκαλιά. Δεν εξηγείται αλλιώς, ότι δε χρειάζεται ούτε gps ούτε χάρτη. Είναι ο ίδιος χάρτης. Στις αύλακες του εγκεφάλου του πρέπει να κυκλοφορούν αυτοκινητάκια και τροχονόμοι με φανάρια. Είναι και αυτός στην οικογένεια του μια ζωή ολόκληρη. Είναι συνεργάτης με όλη τη σημασία της λέξης. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μετεγγραφές δε γίνονται.